Skip links
Inhoud

Geen contract voor ONBETAALDE tijd

30 juli 2014 - door Wijnand Vossestein

Je hoort steeds vaker: "Ik heb een nieuwe baan, het is maar tijdelijk..."

Het is een trend in de samenleving, misschien wel een nieuwe norm. We zijn steeds beter in staat in te schatten wat we wanneer en hoe vaak nodig hebben. Dat geldt voor alles, dus ook voor personele inzet. En daardoor horen we die zin steeds vaker...

Waarom doen we wat we doen?

Als we als mens iets doen, doet hij/zij dat omdat het zin heeft. Het moet iets opleveren. In het kapitalistische systeem gaat het vaak over geld. Het kan uiteraard ook in andere toegevoegde waarde zitten.

Afgelopen weekend werd ik via twitter gevraagd wat ik vond van het idee om "Burgerkracht in het primaire proces in te schakelen waar betaalde krachten onrendabel zijn". Dit naar aanleiding van een artikel over de toename van het aantal vrijwillige buschauffeurs.

Het is een goed voorbeeld van wat er momenteel gebeurt. De buslijnen worden beoordeeld op rentabiliteit. Het moet geld opleveren. Kosten min opbrengsten moet een positief getal opleveren.

Terug naar de buslijnen

Diverse buslijnen zijn niet rendabel, ofwel verlieslatend. Dan kan de busmaatschappij drie dingen doen: De kosten verlagen, de prijs verhogen of ermee stoppen. De prijs verhogen kan vaak wettelijk niet, stoppen ligt maatschappelijk gevoelig. Voortbestaan kan, maar dan moeten de kosten omlaag: Kleinere bussen en vrijwilligers laten rijden. Dat leidt tot minder materieelkosten en geen personeelskosten. En dat leidt weer tot zogenaamde arbeidsverdringing, stelt onder andere de vakbond.

Vaste kosten, flexibele inkomsten

Het is een probleem dat we op meer plekken op de arbeidsmarkt zien en we vaker gaan tegenkomen. Er is dus genoeg werk te doen, alleen vertalen we het vaker naar vrijwilligerswerk in plaats van naar reguliere banen. Het zijn fulltime activiteiten, die hooguit een parttime vergoeding waard zijn, in geld gemeten.

Het is het probleem van de komende jaren. De vaste kosten zijn vast. Ze zijn relatief hoog in vergelijking met de flexibele inkomsten. Het dwingt werkgevers zich flexibel te organiseren als het om de kosten gaat. Dat geldt dus ook sterk voor de factor Personeel. 

De nemer van werk heeft hetzelfde probleem

En daar heeft de werknemer "last" van. Met een uitkering vang je een deel van die flexibiliteit in het inkomen voor een bepaalde periode op. Maar steeds meer "werkzoekenden" zitten richting het einde van hun uitkering en het perspectief op een duurzame baan ontbreekt en daarmee ook het zicht op een constant inkomen. 

Steeds meer werkenden (voor ZZPers en uitzendkrachten) merken deze beweging al in hun huishoudboekje: De kosten zijn grotendeels vast en noodzakelijk. De inkomsten zijn (sterk) wisselend en vaak te weinig kijkend naar de kosten. 

Vraag voor de komende jaren: Hoe organiseren we die financiele onzekerheid? Hoe gaan we om met de vaste structuren, waarin we regelingen hebben georganiseerd en de flexibele realiteit waarin we zitten? Mocht jij het antwoord hebben, laat het mij weten!

Deel dit bericht